zaterdag 21 oktober 2023

Welkom op Santiago, blog van Turimm


De naam Turimm verwijst naar de stenen Urim en Tummim in het boek “De Alchemist” van Paolo Coelho. 
De jonge herder is op zoek naar een schat in de buurt van de piramiden van Egypte en de stenen herinneren hem aan zijn roeping om zijn eigen legende te leven.


Website Turimm in NEDERLANDS, FRANCAIS & ENGLISH op www.turimm.be

Turimm staat voor een missie om je eigen weg te gaan ergens tussen vrijheid en predestinatie. Het is een concept rond reconversie of verandering van mensen en organisaties.
Santiago is de naam van de jonge herder die op zoek gaat naar de schat en onderweg in de woestijn de alchemist tegenkomt die hem leert om lood in goud te veranderen (reconversie).
Het zijn de verhalen meer dan de schat zelf die aangeven waar het in dit (professioneel) leven rond draait.
Of zoals de blinde Tiresias tegen Odysseus zei : “U bent verblind door het doel, het is de reis zelf waar het over gaat.”

De blog is opgebouwd uit verschillende berichten waarvan hieronder de inhoudstafel is weergegeven.
U belandt in een verhaal door er op te klikken :


Een Vuurtoren in Taiwan deel 2, december 2018
Een Vuurtoren in Taiwan deel 1, december 2018
Aphrodite in Cyprus, juni 2018
Apocalyps in Zuid-Afrika, februari 2018
De verlichting van Aung San Suu Kyi, januari 2018, deel 3
De verlichting van Aung San Suu Kyi, januari 2018, deel 2
De verlichting van Aung San Suu Kyi, januari 2018, deel 1
Kerstmis in Tromso, december 2017
Puigdemont in Cuba, november 2017, deel 2
Puigdemont in Cuba, november 2017, deel 1
Nachtvlucht naar Calgary, augustus 2017, deel 4
Nachtvlucht naar Calgary, augustus 2017, deel 3
Nachtvlucht naar Calgary, augustus 2017, deel 2
Nachtvlucht naar Calgary, augustus 2017, deel 1
Trump in Teheran, juli 2017
De geur van Ethiopië, oktober-november 2016, deel 2
De geur van Ethiopië, oktober-november 2016, deel 1
Tao in Sichuan, juli 2016, deel 2
Tao in Sichuan, juli 2016, deel 1
De beenderenkapel in Evora, mei 2016
Schaken met de duivel in Kaapverdië, november/december 2015
Twaalf apostelen in Kaapstad, augustus 2015
Een zwerfkei in Friesland, juli 2015
Reflecties van de Chinese Muur, juni/juli 2015
Grexit in Santorini, mei 2015
Pelvic Pleasure in Lissabon, februari 2015
Ebola in Vietnam, oktober-november 2014, deel 3
Ebola in Vietnam, oktober-november 2014, deel 2
Ebola in Vietnam, oktober-november 2014, deel 1
Met de maffia naar Mars, oktober 2014
Kemmel en de Groote Oorlog, augustus 2014
Onweer in Dubrovnik, juli 2014
Leven als God in Kroatië, mei 2014
Het zwarte meisje en de witte oude man, november 2014
Stuck in Death Valley, juli 2013
Interview  met koningin Raina van Jordanië, mei 2013
Met Gaudi in Barcelona, november 2016
Bryce Canyon of het Kerkhof der Vergeten Technologie, maart 2016
Twee Belgen in Dubai, oktober 2015
De window cleaners van Chicago, maart 2014
EPD Race in Daytona, februari 2014
De Vloot van ChipSoft, februari 2014
Met Siemens in Lausanne, december 2013
CGK en Alert : Tango to Evora, november 2013
Deep Space : The Epic Experience, september 2013
Management in Kolkata, 6-10 juli 2017
Incredible India, 25-28 januari 2017
Incredible India, 20-24 januari 2017
Incredible India, 17-20 januari 2017
Incredible India, 13-16 januari 2017
Missie AZV Oost-Congo, 27-31 augustus 2013
Missie AZV Oost-Congo, 22-26 augustus 2013
Missie AZV Oost-Congo, 17-21 augustus 2013
Missie AZV Burundi, 16-20 juni 2012
RECENSIES

Pascale Platel kamertheater, 18 maart 2023
Vake Poes of hoe God verdween? 12 februari 2023
Ook via blogarchief rechts kan men de berichten/verhalen selecteren waarvoor men interesse heeft.U komt terug bij “welkom” door te klikken op het hoogste niveau (2016).
Foto's kan men vergroten door erop te klikken.

Op Prinselijke Missie in Australië





Zaterdag 21 oktober

Één dag na de 50ste verjaardag van de opening het Opera House in Sydney werd er opnieuw gevierd met een spetterende lichtshow.

Omdat de lasers toch al opgesteld waren en het programma was geschreven en getest op de echte verjaardag, was het een “piece of cake” om de show op zaterdagavond (en ook misschien de volgende dagen) nog eens over te doen.

Inwoners blij, toeristen blij, de restaurants aan de kaai blij. Wie zou er tegen kunnen zijn?



“Schaaleffect" noemt dat en het is precies dat waar de Belgische Prinselijke Missie op zoek naar was : met dezelfde ontwikkeling, concept en kost, een output creëren die zoveel malen groter was dan het product of project dan wanneer het enkel gerealiseerd werd op kleine schaal, voor een specifieke groep van gebruikers, voor een specifieke tijdspanne of voor een specifiek land.

Als je de omzet verdubbelt met een beperkte kostenstijging, neemt de winst exponentieel toe.”

 

Aan een tafeltje op het halfopen terras van het Harbour Seafood restaurant had Bert vlug het economische tableau gereproduceerd van de Opera House Light Show.

Het was tenslotte een economische missie en dus moesten de parameters direct op geld gezet worden.

“Het verschil tussen een origineel schilderij en een litho” mompelde Willow, de Australische journalist die voor de krant "The Australian" een reportage moest maken over de Prinsesselijke Belgische missie :”Hoe meer je iets uniek vermenigvuldigt, hoe minder uniek en minder kostbaar het wordt.”

“Er zijn toch ook verschillende voorstellingen van hetzelfde theaterstuk, hetzelfde concert en wat gezegd van de miljoenen muzieknummers op spotify.” repliceerde Bert en kreeg van Willow terug : “Kijk, er is maar één diner vanavond met deze verstandige heer en twee lieftallige dames en zelfs al zou er een tweede versie komen, deze avond is al uniek en zal dat altijd blijven.

En dat we daarbij nog het operahuis in dansende kleur kunnen zien, maakt hem nog meer uniek.”


Bert knikte zonder veel overtuiging en bestelde voor de tafel een aperitief.

Hij vroeg wat de dames hier kwamen doen en of ze ook op de vlucht zaten van Emirates samen met de prinses Astrid, die vermoedelijk langs een geheime gang naar het eerste klasse bovendek was begeleid.

“Wij komen van Japan waar we een congres hebben gevolgd over Biotechnology.

We zijn in Osaka, Kyoto, Tokyo en Yokohama geweest en naast de wetenschap hebben we overdadig kunnen proeven van de Japanse cultuur met zijn typical food en sake, zijn bijzondere architectuur, zijn stille metro’s en diagonale zebrapaden.

We houden contacten met de hele wereld omdat onze technologie en onderzoek zeer specifiek zijn en we altijd kunnen leren van of samenwerken met anderen om ons risico te beperken.”

“Welk risico?”

“We doen voornamelijk fase 1 en fase 2 studies op onze producten” gaf Inge aan : “in dit geval een geneesmiddel om artrose tegen te gaan ten gevolge van veroudering.

Inge had jaren gewerkt bij een pharmaceutisch bedrijf en had een tijd geleden een Biomed start-up opgericht :

“Fase 3 laten we over aan onze aan grote bedrijven omdat dit voor ons te kapitaalintensief is.

We moeten nu de volgende ronde al 35 miljoen ophalen en in het beste geval wordt de business maar winstgevend binnen 5 à10 jaar.

In onze branche noemen ze dit laagrisico maar all over zijn dit natuurlijk hoogrisico-investeringen.”

“Hoe halen jullie geld op?”

“Vaak zijn het contacten van jaren. Sommigen investeren in een vroege fase van ontwikkeling, anderen later en verdunnen zo de aandelenverhoudingen maar dat wordt allemaal in full confidence afgestemd” vertelde financieel directeur Louise :” Alleen tijdens covid trok plots iedereen zijn financiële staart in en hadden we heimwee naar onze vaste job”

“Slapen jullie nog? vroeg Willow?

“Te weinig maar wel goed. We’re going to get our goals!”

 

De catch of the day werd vergezeld van een fles Australische “dream chardonnay” waarbij Bert niet alleen proefde maar ook met het gezelschap zijn smaak deelde voor private/professional experiences als deze.

Hij was psychiater van opleiding, had Vlerick gedaan en was directeur geweest in een 9-tal ziekenhuizen waaronder Gasthuisberg. In 2017 had hij met 2 andere vennoten Liftin opgericht, een adviesbureau met als focus interim en coaching in de gezondheidszorg. Ze werkten op dit ogenblik met 11 zelfstandige medewerkers en hadden opdrachten vervuld in het merendeel van de Vlaamse ziekenhuizen.

Verder hield Bert van literatuur, mountain biken en tango.

Hij had samen met Willow, een Aboriginal journalist, die recent hersteld was van een zware ziekte, de opdracht aanvaard een blog te schrijven over de reis voor de Voka Health Group die medeorgansiator was van de prinselijke Missie.

 

Na het toosten op de netwerking en de vriendschap, keek iedereen naar Tim die zei dat hij van volleybal hield en daarbij drie IT-firma’s had opgericht: eentje als support voor grote health care bedrijven rond bv EPD of de overheid, eentje voor support aan particulieren, vooral dokterspraktijken, en PatiëntSuportR, een start-up om het eigen medisch dossier transfereerbaar en meer toegankelijk te maken voor patiënten oa door vertalingen.

“Ook in Aboriginal language” lachte Willow.

“Enkel als jij partner wordt en mee investeert” kreeg hij terug.

Nog een issue was de GDPR problematiek binnen Europa dat niet wilde dat gevoelige persoonsgebonden informatie zou landen op Amerikaanse Google, Microsoft of Amazon servers en vandaar mogelijks opgezogen door de NSA.

Waardoor het gezelschap binnenwandelde in de wereldpolitiek waar Bert een boek over aan het schrijven was dat begon met een wereldoorlog in Indonesië, met daarna een AI gestuurde totalitaire samenleving in Korea om te eindigen met een spiritueel verhaal in een Japans Zen-Boeddhistisch klooster.

 

Na deze topculinaire catch waarbij de helft van de wereldproblemen waren opgelost, werd het betaalbonnetje gekopieerd om aan de fiscus duidelijk te maken dat het een professioneel dinner was geweest.

Op terugweg naar het hotel met als decor de boten en de laatste, vermoeide lichtflitsen van het Operahouse, ging het over work life balance en hoe men de komende jaren meer tijd wou maken voor familie, zwemmen en dansen.

En hoe hun kinderen hen daarin opvoedden ook al waren die zelf al verdwaald in het woud van de sociale media.




Zondag 22 oktober

 

Wie gaat er nu om 15u zondagnamiddag voor een bezoek aan het Opera House in Sydney zonder op internet te checken of er nog kaarten zijn.

“Neen dus”, zei een geüniformde “opera houser" in de kelder :”Maar maandag was het ook nog open deur.”

“Neen dus” zei zijn vrouwelijke collega op het gelijkvloers en maandag waren de festiviteiten en de open deur al afgelopen.”

Zagen Bert en Willow er zo knap uit of eerder meelijwekkend dat de dame plots twee kaarten uit haar tas toverde en hen de overboeking instuurde.

Misschien waren het instructies van prinses Astrid zelf dat ze de Belgen van de missie in geen geval mocht tegenhouden.

 

“Wat roept die geometrische gelaagdheid bij je op?” vroeg Willow aan zijn Belgische vriend.




“Voor mij staat het symbool voor de Prinselijke Missie”, reageerde Bert verrassend : “de witte schelpen staan voor de verschillende sectoren en projecten met een eigen vorm en afgrenzing en toch naadloos gealigneerd met het geheel van het dak van het Opera House of zeg maar de Missie.

En ook al is het niet gisteren gebouwd, zeker heeft het iets van de schoonheid van onze prinses.”

“Of jullie prinses heeft iets van de schoonheid van het House” kaatste Willow terug :

“Maar je moet wel weten dat het in al zijn pracht en praal voor ons Aboriginals ook een symbool is van de trots en verspilzucht van de blanke elite zeker als het de Engelse koningin was die het lint 50 jaar en twee dagen geleden kwam doorknippen.”

 

Binnenin werden ze opgenomen in een slenterende slang van bezoekers waarbij een grote struisvogel en een verloren gelopen ensemble uit de tijd van Louis XIV de bouchon moesten animeren.



De theaterzaal was maar soso maar de concerthal met mini-optreden included, was inderdaad een masterpiece van architectuur en akoestiek hoewel hun gehoor niet het niveau bezat om deze nuances verifiëren.



In de Studio draaide een documentaire over het ontstaan en de bouw van het Opera House waarbij Willow aanvulde dat het monumentale gebouw het eerste grote project was waarbij op grote schaal gebruik gemaakt werd van computertechnologie.




Het was ontworpen door de Deense architect Jørn Utzon maar toen de kosten de pan uitrezen en Utzon in kleinzielige politieke tribulaties terecht kwam, nam hij in 1966 ontslag.

Het nodige geld werd bijeengebracht door een Staatsloterij maar toen het op 20 oktober 1973 werd geopend, had het ruim A$ 102 miljoen gekost of 15 keer zoveel als aanvankelijk was begroot

 

Twee uur later na het verwijzen van short en T-shirt naar de reservebank, hoorden ze in The Grand Ballroom van de Four Seasons, de Belgische ambassadeur en vertegenwoordigers van de handelsinstellingen van de Belgische gewesten, een lans breken voor economische voorspoed die deze missie voor beide landen moest opleveren.

Het ging ook over de oorlog in Oekraïne waar de Australiërs de grootse (en in de ogen van Bert misschien wel de enige) sponsor waren voor Oekraïne buiten de Navo.

“Men vergat er bij te zeggen dat ze in 2021 een militair bondgenootschap hadden afgesloten met Amerika en Groot-Brittannië, Aukus genaamd, zeker tot ongenoegen van Frankrijk die zo de bestelling voor 12 duikboten miste voor Australië” vulde Willow aan.

Later op de week waren ook twee ceremonies gepland voor herdenking van de duizenden Australiërs die in de Eerste Wereldoorlog aan de Ijzer gesneuveld waren.

 

Op de receptie werd aan Bert en Willow het concept toegelicht van de gele brooddoos : vermits het veel te complex leek om alle relevante medische informatie over een patiënt op een gestandaardiseerde en elektronische wijze voor alle hulpverleners aan huis inzichtelijk te maken, had een thuiszorgorganisatie bij elke patiënt thuis een gele brooddoos voorzien om alle dossierpapier, attesten en medicatie op te slaan.

Het deed denken aan de heropstanding van de spaarkous onder het bed toen de banken in 2008 failliet gingen of toen sommigen tot voor kort negatieve rente moest betalen voor wat er op hun bankrekening stond.

"Ik dacht dat jullie missie ons iets ging leren over digital health technology”, lachte Willow.

“Feit is dat we het labyrinth van electronische medische data en vooral hun transfer tussen de verschillende dossiersystemen nog niet helemaal in kaart gebracht hebben en nu de Minotaurus van de GDPR daarin is binnengedrongen, is de doolhof compleet.

Er is recent een wetsvoorstel waarbij het bijzonder moeilijk zou worden om patiëntendata te delen met commerciële organisaties wat bv voor research studies vanuit de pharma catastrofaal zou zijn.

“Alle studies naar Estland”, wordt het moto : simpeler, sneller en even Europees.”

“Of naar Australië” kwam Inge tussen : “Daar word je financieel veel beter ondersteund”

“Jullie hebben een Theseus nodig om de Minotaurus te verslaan”, lachte Willow :“En Roel, voel je je geroepen?”

“Alleen als de prinses me de draad van Ariadne geeft.”

 

Aan tafel in het hotel Four Seasons, legde Bert uit dat we in de gezondheidszorg waarschijnlijk afstevenen op een crisis à la Engeland.

Als je weet dat er de volgende jaren massaal veel verpleegkundigen op pensioen gaan, dat er steeds meer verpleegkundigen per bed staan (zij het nog niet zoveel als bv in Nederland), dat er een voortschrijdende groei is in de dag- en ambulante zorg in de ziekenhuizen, dat er binnenkort verpleegkundigen zullen verbonden zijn aan de huisartspraktijken in het kader van de new deal, dat er behoefte is aan meer verpleegkundigen in de woon- en zorgcentra en de thuiszorg omwille van de vergrijzing , dan moet het aantal afgestudeerde verpleegkundigen meer dan exponentieel stijgen om dit op te vangen.

Om nog maar te zwijgen van de budgetten voor gezondheidszorg die al jaren substantieel meer stijgen dan het BNP binnen een staatsschuld, bezwaard door een stijgende rente, die langzaam onhoudbaar wordt.

Ivan Illich gaf reeds in 1975 in zijn boek “Medical Nemesis” aan dat er grenzen zijn aan de groei van gezondheidszorg en dat meer investeren in eerste instantie een betere gezondheid impliceert (zoals bv in Afrika) maar dat er ook een optimum is waarbij de curve daarna zelfs naar beneden gaat.”

“Maar welke politieker durft zeggen dat we het met de middelen gaan moeten doen die we hebben en keuzes zullen moeten maken.“

“Je wil niet weten wat mijn zeer recent ontwikkelde kankermedicijnen gekost hebben” kwam Willow tussen :”Maar zonder dat zou ik hier nu niet staan.”


Met nog een extra glas wijn binnen, kwam een nog meer gevoelig spoor op tafel : welke medische fouten artsen soms begaan in hun praktijk en de machteloosheid om er iets tegen te doen, ook gezien de medische raad de taak heeft artsen te beschermen tegen onrechtmatige sancties.

“Vaak ten koste van de patiënt ” vulde Willow aan.

“Toch ook wel wat clementie gevraagd voor artsen” kwam Tim tussen denkend aan zijn partner die chirurg was :”Ze staan onder enorme druk en fouten zijn nu éénmaal des mensen. Belangrijk is hoe je er mee omgaat.”

 

Toen begon een drilboor in het restaurant te loeien en viel het spreken stil.

“The Australian way om te zeggen dat je beter maar kan opkrassen” lichtte Willow toe.



Maandag 23 oktober

 

Hoe kan je artsen overtuigen om hun praktijk en organisatie meer af te stemmen op data?

Bert had ooit een dashbord ontwikkeld om medische diensthoofden te ondersteunen in hun sturingstaak.

Het was de bedoeling enkel de relevante data voor sturing van diensten te distilleren uit de datawarehouse en functionele systemen van een ziekenhuis en op een zeer gebruiksvriendelijke manier ter beschikking te stellen van diensthoofden.

Het project landde in een aantal ziekenhuizen maar de onderliggende software had meer “schaal” nodig gehad om geen stille dood te sterven.

Bovendien waren de directie, de departementele diensthoofden en artsen in zeer wisselende mate geïnteresseerd en gemotiveerd in datamanagement.

 

“De oplossing ligt hem in de “zwaan en het ei” methode”, legde Nora hem uit onderweg naar het Alpha Global Center.

Artsen-managers kan je indelen in 4 groepen : “eggs - die nauwelijks weten dat data bestaan”, “hatchers- die al een belletje hebben horen rinkelen en enige interesse hebben maar er nog niet echt mee bezig zijn“, verder “duckets-die occasioneel met data werken maar nog niet erg bedreven”, en tenslotte “swans - de volleerde data gedreven managers”.

Deze 4 categorieën vereisen een fundamenteel verschillende aanpak qua bewustmaking en vorming.

De eggs moet je prikkelen met voorbeelden van succesvolle projecten, aan de hatchers geef je ex cathedra informatie en guidelines, de duckets geef je oefeningen en complexe cases en de swans laat je met mekaar discussiëren.”

“Maar je kan die 4 groepen toch niet samenzetten en dan tegen een arts zeggen dat hij een ei is en zijn collega een zwaan?”

“Natuurlijk niet, je moet ze zeker niet bijeenbrengen maar los daarvan heb ik de vier groepen ook een andere een naam gegeven die staat voor een bepaald type” antwoordde Nora :”Egg wordt Amina die staat voor “niet bewust, niet geïnformeerd en niet bedreven om met data te werken” :

Hatcher wordt Jonathan die staat voor “bewust en geïnteresseerd om er meer van te weten maar niet bedreven.”

Duclet wordt Zaïd die staat voor “bewust en geïnteresseerd om actief deel te nemen aan initiatieven mbt data maar beperkt bedreven.”

Swan wordt Ellen die staat voor “bewust en bedreven in datamanagement.”

 

“In welke groep zou je mij zetten” lachte Willow.

“Je bent geen arts maar zeker geen zachtgekookt eitje en je leert snel bij.”

“Als het over medische technologie gaat, ben ik nog een kuiken” antwoordde hij toen ze Alpha Global binnen wandelden : “Maar met betrekking tot de situatie van zorgbehoevende ouderen hier in Australië, zwem ik als een zwaan voorop : weet dat de helft van de bejaarden kan geen weg met computers en smartphones.”

“Precies” antwoordde gerontoloog Ignace : “Er zijn allerlei devices ontwikkeld voor zorgbehoevende bejaarden, oa voor monitoring, maar meestal vergeet men hen bij de ontwikkeling te betrekken en dan stelt men vast dat ze er geen weg mee kunnen. Anderzijds zijn we niet ver weg meer van slimme robots die AI-gewijs perfect inspelen op wat de bejaarde kan en nodig heeft.”

 

Intussen had de Australische gastheer de Belgen al een kwartier laten wachten nadat vooraf de meeting al was ingekort van 1 uur tot 30 minuten.


Waarop de delegatie die de halve wereld had rondgereisd, via Teams in contact gebracht werd met een expert die vanuit zijn salon vertelde hoe hij als ex- zorgverlener over de hele wereld op zoek gaat naar nieuwe medische technologie.

“Alpha Global”, zo vertelde zijn “present colleague” was een privéfirma die fungeerde als distributeur met als specifieke expertise het matchen van medisch-technologische toepassingen met de nood van de voorzieningen.

Enigszins onder de indruk van de Belgische delegatie, stelde hij voor om “later” op een aantal zaken dieper in te zoomen, hij ging meer dan een kwartier over tijd en maakte alles goed met een groepsfoto.


“Rare jongens die Aussie’s” mompelde Bert tegen Willow.

“Good guys” glimlachte hij.

 

De weg naar het NSW-government in Sydney werd geïnstrueerd door google maps als old fashioned AI-toepassing, verworden tot een banaal gebruiksinstrument zoals een telefoon, een tekstverwerker of sociale media.


“AI heeft natuurlijk zijn plaats in de beeldvorming en andere diagnostiek en ook prognosemodellen” vertelde professor Marc :”maar het wordt vooral baanbrekend in het structureren van administratief werk.

Als je een geavanceerde versie hebt en de juiste prompts invoert, kan je als arts ontslagbrieven laten schrijven op basis van je consultatienota’s of je mailbox laten “uitkuisen en prioritiseren “ op basis van jouw inzicht en smaak.”

“Hoe werkt chat-GPT eigenlijk?”, vroeg Willow.

“Merkwaardig genoeg woord per woord. Er zit geen enkele redenering achter.

Op basis van jouw input zal het systeem een woord invoeren met statistisch de hoogste correlatie en dan het volgend woord en zo verder. Het was een half mirakel dat het systeem op die manier mooi gevormde zinnen kon produceren.

Je kan het systeem ook meer vrijheidsgraden geven zodat het niet altijd de sterkste correlatie neemt en zo wordt het minder “ exact “ en meer “creatief “”

“Kan ik Chat-GPT vragen of ik kankervrij ben?”, vroeg Willow.

“Als je een bloedname laat doen en een PET-CT en indien nodig een NMR en je voedt hem met pdf’en van de resultaten, dan zal hij je een antwoord geven”

“Dan ben ik slimmer dan die chat robot want ik weet al onmiddellijk aan welk resultaat de klepel hangt “

 

Omwille van allerlei controles duurde het langer om het overheidsgebouw binnen te geraken dan om er naar toe te gaan.

“Ze hebben ons hier binnengehaald” zei Willow niet zonder enige ironie toen hij de Aboriginal naamplaatjes zag van de verschillende afdelingen.


De directeur van de dienst Invest NSW had zich ziek gemeld.

Ze werd vervangen door een wat oudere dame die met een afgeborstelde presentatie vol cijfers de groep wou overtuigen dat de provincie New South Wales aan de kop stond voor medische technologie, niet alleen in Australië maar voor een aantal facetten ook mondiaal.

Echt interessant werd het toen ze het concept uitlegde van zogenaamde “precinct”, een soort ecosysteem bestaande uit faciliteiten voor zorgverlening, onderzoek en onderwijs (de klassieke universitaire opdracht) maar gecombineerd met bedrijven rond gezondheidszorg-technologie.

Ze etaleerde tal van financiële incentives en adviessupport voor bedrijven die zich in Australië en zelfs in de Asia Pacific Region” wilden vestigen.

 

Één uur later vertelde een vertegenwoordiger, wiens zoon een soort technologiebeurs organiseerde in Melbourne, dat ze van de overheid in dat verband nog niet veel hadden gezien.

Hij had zelf ook niets meer dan dat te zeggen.

 

In de inkomhal van het Chris O’Brien Life House hingen overal grote foto’s van Chris O’Brien, blijkbaar een hoofd-en-hals chirurg bij wie zelf kanker vastgesteld was en die daardoor  vanuit een dubbele expertise (chirurg-patiënt) een bijzonder concept voor dit ziekenhuis had opgezet.

Nergens werd verwezen naar zijn mogelijks overlijden.

“Ik wil ook wel mijn patiëntenervaring ter beschikking stellen om een nieuw ziekenhuis te bouwen” sprak Willow, "maar ik ben maar een simpele first nation journalist".

“Calimero” dacht Bert bij zichzelf zonder het uit te spreken.

 

De groep zat een tijdje te wachten op Vlaams minister Matthias Diependaele vooraleer het medisch diensthoofd van de Hoofd-Hals divisie niet zonder trots een statistiek toonde waaruit bleek dat ze het grootste aantal hoofd/ hals tumoren behandelden vermoedelijk van heel Australië (zo’n 200 per jaar).

Bijzonder daarbij was dat ze voor de kaakreconstructie gebruik maakten van de software van het Belgisch bedrijf Materialise en vooral dat ze in het hospitaal zelf een manufacturing point hadden voor de 3D printing van de gesimuleerde modellen.



En passant vernamen we dat O’Brien wel degelijk overleden was aan zijn tumor.

Toen Peter aan de aanwezige jongens van Materialise vroeg of dit centrum qua kaakreconstructie vergelijkbaar was met andere centra in de wereld, kreeg de groep een opsomming van vooral Europese landen die het goed deden waarbij België merkwaardig genoeg niet bij de beste leerlingen van de klas werd gerekend ook al begreep niemand wat men hierbij bedoelde.

“Moeten we dan naar Sydney komen als we een hoofd/hals kanker hebben?” vroeg Bert.

De UZ Gent crew liet niet op zich wachten om de puntjes op de i zetten dat Gent en Leuven ook met Materialise werkten geconfirmeerd door een knikkende account manager.

 

Bert had gemist dat je voor de prinselijke receptie “in business” gekleed moest zijn.

Hij had noch das noch vest in zijn valies gestoken en hij ging het moeten riskeren met een fatsoenlijk blauw hemd en een Abercrombie&Fitch grijze pull met een V-kraag.

Bij het aanschuiven voor het Museum of Modern Art, kwam de parabel van het bruiloftsmaal in zijn gedachten waarbij de heer een gast naar buiten gooide omdat hij zich niet passend had gekleed.

De prinses was milder dan de gastheer uit het Evangelie en bij een glas wijn en warme hapjes vergat hij langzaam zijn tweederangspositie tussen de gekostumeerde heren en de gala opgetutte dames.



De opluchting was compleet toen hij “Sven zonder vest” tegen het lijf liep.

Hij was de partner van Hannelore die vertelde hoe aan haar turncarrière abrupt een einde gekomen was na een val waarbij ze een cervicale wervel brak, nog een paar uur onvoorzichtig rondliep en op het nippertje een dwarslaesie had vermeden.

Momenteel was ze verbonden aan een Westvlaamse hogeschool waar ze onderzoek deed in gezondheidspreventie door middel van gaming-methodologie.


Er was teveel geroezemoes in de zaal om de speech van de prinses goed te kunnen verstaan.



De dag eindigde met een dineetje met Bart, Tim en Willow.

Het drietal maakte een uitstap naar Oost Congo waar de vrouw van Tim als chirurg ging opereren onder de vleugels van Memisa.

Ook Bert had een 8-tal jaar geleden een teaching course georganiseerd voor lokale ziekenhuisdirecteurs in de buurt van Goma en Bukavu tussen het Kongolese leger, M23 en de Mai Mai.

De Belgen vertelden Willow over de 73-jarige Dr Reginald Moreels die in Beni, gelegen aan de grens met Oeganda en beschouwd als de gevaarlijkste stad ter wereld, een ziekenhuis aan het bouwen was om de verlaten en vergeten mensen daar de elementaire gezondheidszorg te kunnen bieden.

“Misschien moet de volgende prinselijke missie naar Oost Congo gaan”, stelde Willow voor.

 

 

Dinsdag 24 oktober

 

De ontvangst in het Ingham Research Institute was in alle opzichten het spiegelbeeld van die in Alpha Global.



De Belgen werden verwacht, verwelkomd, verwend met ontbijt en verwezen naar een gedreven crew die de jonge organisatie een ambitieus gezicht gaven.


Het Ingham Research Institute werd gesticht en gefinancierd door een kippenboer die onderzoek en ontwikkeling in gezondheidszorg wou stimuleren in het bijzonder voor de regio van Zuid-West Sydney.



Het was geïntegreerd binnen een zogenaamde precinct met 2 universiteiten, 5 ziekenhuizen, research centra en allianties met farmaceutische en med-tech bedrijven .


Inge en Louise keken begerig naar het paradijs van de clinical trials dat de ambitie had om nationaal en internationaal te rekruteren met financiële incentives en lean operations.

Tijdens een rondleiding in de laboruimten, legde de bazin uit dat er vooral oncologische research plaatsvond met celkweek waarbij de eigenschappen tijdens hun groei werden bestudeerd om daaruit tumormarkers of cytostatica af te leiden voor klinisch gebruik.


Bij het bezoek aan het animalium werd de groep verzocht om niet te schrikken van de muizen en voldoende afstand te houden van de varkens.



Dit was geen probleem voor Prof Dirk die in Gent als eerste een bionisch oog had laten plaatsen en die zijn instellingen kon aanpassen om niet tussen de dieren ingesloten te raken, op voorwaarde tenminste dat zijn batterij goed opgeladen was.

Willow had een kop voor zijn artikel in “The Australian”.

 

Met Uber terug vanuit Liverpool naar de Four Seasons voor het mega-event van de AI.

In 1995 was Bert naar een psychiatriecongres gegaan in Miami en had uit nieuwsgierigheid een workshop gevolgd die niets met psychiatrie te maken had : over “www…”

Nu verliet hij het spoor van de Healthcare om te horen hoe artificiële intelligentie onze manier van leren fundamenteel aan het veranderen was.

“Je hebt de euforen, de ontkenners en de sceptici” zei een academisch icoon terwijl een curve toonde hoe het “leerniveau” in elk van de groepen evolueerde : het zou worden zoals bij smartphone, internet en twitterX-LinkedIn-Facebook-Instagram-TikTok: “If you’re not in, then you’re out.”



Willow haastte zich om foto’s te trekken van de slides van een topfunctionaris van BNP-Paribas die aangaf dat in België meer dan 40% het peloton van de digitale technologie niet kon volgen en de groep der gelosten nam eerder toe dan af.

“Vroeg beginnen” was het motto van een ondernemer die kinderen met behulp van AI door middel van legoblokjes een jeep liet bouwen om rond te rijden op Mars.

Bemoedigend was het statement van een onderwijsexpert die aangaf dat AI heel wat leerpatronen kon optimaliseren maar dat “social learning” met de subtiele communicatie en relationele interacties, waarschijnlijk het monopolie zou blijven van de human meetings of mind and soul.

Het hele seminarie werd aan elkaar gepraat door Aimée, een virtual human, die zich bij het slot persoonlijk richtte tot de prinses met de conclusies in een mindmap, door Ingmar, één van onze Voka Health’ers, opgezet.




‘s Avonds was Nora erin geslaagd om zeven mannen op de boot te krijgen om het afscheid van Sydney te gaan vieren in Manly Beach.



Tussen de Nicole Kidman’s door, zagen ze de zon ondergaan in Warf, een strandbar recht uit Baywatch geplukt.

 



Toen neurowetenschapper Ingmar een filosofisch discours opvoerde over het al dan niet bestaan van de vrije wil, vroeg Sam, die naar Australië gekomen was om gehoorapparaten te verkopen :“Hebben we nu bewust beslist om in dit hedonistisch cafeetje een pint te komen drinken of hebben die blonde sirenen ons met hun subliminaal gezang hiertoe verleid?”

“Gemiddeld gezien wordt onze actie 10 seconden eerder geïnitieerd dan het bewust zijn van onze beslissing” antwoordde de psycholoog :”maar dat onze move naar deze bar puur reflexmatig is, klopt dan ook weer helemaal niet want zelfs al is de beslissing nog deels onbewust, toch zit ze ingebed in een geheel van emoties, herinneringen en principes die op een zeer complexe manier in onze hersenen interageren.

Dus nee, ik heb het probleem van de vrije wil niet kunnen ontrafelen en hou me nu bezig met onderzoek naar behandelingsmethoden voor partiële hersenuitval zoals bv neglect en dit door middel van VR-brillen.”

 

Tijdens het diner in het restaurant 200 m verder, vertelde Gerrit over zijn project “Sense Garden”, een tool waarbij demente bejaarden wekelijks sessies krijgen vanuit een voorgeprogrammeerde box met beelden en muziek, tot op zekere hoogte gepersonaliseerd naar hun eigen leven.

 

Was het deze werkwijze die hem deed vragen aan Bert of die van iedereen aan tafel al een diagnose had geconstrueerd?

“Ik denk dat jij over elkeen aan tafel ook al een bepaald idee gevormd hebt”, scherpte Bert terug.

“Maar ik heb niet dat professioneel lexicon.”

“Ik ken wel die etiketten maar wat doet iemand ermee als ik zeg dat hij een dwangneuroticus of een autist is?

Veel belangrijker is de dynamiek die er onder zit.

Ik geloof dat er in essentie niet zoveel verschil is tussen alle zogenaamde psychiatrische ziektebeelden als men denkt.

De onderliggende dynamiek heeft bijna steeds te maken met zelfbeeld, (zelf)vertrouwen, erkenning, respect, gehoord worden.

En mensen hebben vaak de neiging om patronen te herhalen uit het verleden.

Ook de aanpak zit in die registers.

En welke symptomen je daarbij ontwikkelt, is van minder belang.

Ik zeg altijd tegen mijn patiënten: “Ik kan je probleem of symptoom niet wegnemen maar ik zal je helpen om het op de achterbank te zetten zodat je met de blik vooruit kan verder rijden naar je doel.”

 

Boven op het dek van de Ferry die een donkere waterstreep trok tussen Manly Beach en Circular Quay, borrelden verhalen op uit achterkamers van vroeger.




Woensdag 25 oktober

 

Vliegen tussen Sydney en Melbourne is als reizen tussen Barcelona en Madrid : Sydney als de fancy fashion metropool en Melbourne de cozy culture city with a long history.




Op weg naar de luchthaven werden de ziekenhuisnetwerken door Bert en Dirk als een historische vergissing in de prullenmand gesleept.

“Maar het zit zo diep in de wettelijke besluiten verankerd dat we er nooit meer van af geraken”, zei Dirk die als ziekenhuisbestuurder en kabinetaris met Bert in een sparringsessie dook die Willow dankbaar capteerde voor zijn krant “The Australian”.

“Vrijblijvende samenwerking is als daten zonder commitment”, gaf Bert aan :”Alles kan en niets moet. Ofwel trouw je met elkaar ofwel blijf je vrijblijvend vriendjes.”

“Maar soms ligt het woord fusie -of huwelijk als je wil- nog te gevoelig”, antwoordde Dirk :”Liefde moet groeien van onderuit en liefst met zoveel mogelijk stakeholders tegelijk.”

“Tja, liefde is een werkwoord. Waar hebben we dat nog gehoord?”, lachte Bert.

 

Later op de avond werden Bert, Tim en Willow voor dinner uitgenodigd in hotel Intercontinental The Rialto in hartje Melbourne.



“Een gevangenis”, vond Dirk als je links en rechts naar boven keek naar de met staal afgesloten gaanderijen met daarachter een bakstenen partij, afgewisseld met Romaanse glazen met mat glas.


“Ik vind het eerder hypermodern, het heeft iets jong en hip met veel licht van boven en opzij”, vond Tim.

“Het is eigenlijk een restauratie van een vervallen warehouse”, kwam Bert tussen :” en op die manier wordt er zowel respect opgebracht voor de historiek als voor de hedendaagse visie op architektuur.”

“Dat zijn de Australiërs nu aan het leren over de etnische wortels van hun land. “zei Willow niet zonder enige emotie.

“Tja, die 3 statements kan je ook toepassen op een liefdesrelatie of een fusie.” lachte Bert : “Kan je trouwens afleiden van de aard van de oorspronkelijke oprichter van het gebouw in de 19de eeuw 😉”.

 

“Welk model kies jij voor je ziekenhuis, Dirk?”

 

Even later kwam reisleider Roel het tafeltje vervoegen en overschreed daarmee de drempel om nog een tweede fles rode wijn te bestellen.

“En?” vroeg de coördinator van Voka Health Care Community :”Tevreden? Het is de eerste keer dat we met Voka Health meegaan met een prinselijke missie. Er waren wat afstemmingsproblemen met de FIT (Flanders Investment and Trade) maar we hebben hard (samen)gewerkt om alles gestroomlijnd te krijgen.”

“Je hebt 2 soorten organisaties” antwoordde Bert :

”Die met een perfecte planning al maanden op voorhand maar steriel op papier en niet gecheckt en wanneer je ter plaatse komt, loopt alles in het honderd en is er geen adaptief vermogen

of anderzijds organisaties die met een soms chaotisch begin waarbij de reis organisch opborrelt en de coödinator voortdurend resoneert met de groep en zijn drive, creativiteit en flexibiliteit zich als covid verspreidt onder de deelnemers.

Ze worden ziek van geestdrift.”

 

 

Donderdag 26 oktober

 

Op weg naar het Alfred Medical Center, waren Bert en Willow getuige van een real time afstemming tussen praktijk en onderwijs met Tim en Katrien, departementshoofd gezondheidszorg van de HOGENT, in de hoofdrol :

“In het kader van de New Deal van minister Vandenbroucke met de eerste lijn, werd aan ons bedrijf gevraagd om de -vooral financiële- evaluatie te doen van het project.”, aldus Tim :”In essentie gaat het over een gemengde financiering van de huisartsgeneeskunde, deels forfaitair op capitatiebasis, deels per prestatie en er is tevens een ondersteuning voorzien van een verpleegkundige. Welk profiel heb je in je mand, Katrien?”

“Met de klassieke medisch secretaresse, nu health care manager genoemd, kan je het administratief wel runnen maar die mag geen verpleegkundige handelingen stellen.

Er wordt gedacht aan een opleiding als praktijkassistent die een beperkte set medisch-technische interventies geprotocolleerd mag ondersteunen.

“Is er in België ook een specifiek profiel voorzien voor het meer technisch aspect van zorg?” vroeg Willow.

Waarop Katrien : “Je hebt reeds de opleiding tot laborant en technoloog medische beeldvorming.

En daarnaast is er een bachelor voor zorgtechnoloog voornamelijk voor het bedenken en ontwikkelen van zorgtechnologische toepassingen.

We willen nu beginnen met een opleiding tot medisch technoloog, die de brug moet vormen tussen zorg en technologie maar dan met het oog op de implementatie van toepassingen ter ondersteuning van de zorgverlener. Het wordt als het ware een vertaler-tolk met de zorgprofessionals aan de ene kant en de designers en ontwikkelaars van technologieën aan de andere kant;”

“En gaan die dan allemaal verschillende schorten dragen”, vroeg Willow :”zodat ik een beetje kan weten wie er voor mijn bed staat en wat die kan of mag doen?

Of moet ik mij als patiënt daar niet mee bezig houden?”

“Goed punt”, antwoordde Katrien : “Tot welke species ze ook behoren, ik denk dat de medewerkers zich systematisch aan een patiënt moeten voorstellen.”

 

“En tegelijk misschien ook eens kijken of ze niet ondervoed zijn”, veranderde gerontoloog Dieter de tracking : “met een gemiddelde voedingskost van 2,14€ per bewoner per dag in 2018 in een woonzorgcentrum.”

En inflatiegewijs 6 euro per dag dezer dagen”, vulde Karel aan.

“Hoe weet je dat een patiënt of bewoner ondervoed is?”, vroeg Tim.

“In Afrika meten ze de omtrek van de bovenarm van ondervoede kinderen”, wist Bert.

“Ja, metingen van de omtrek van bepaalde lichaamsdelen en vragenlijsten”, ging Dieter verder.

En toen begon er een zoektocht naar biologische markers van ondervoeding waarbij een ziekenhuismanager-psychiater, een gerontoloog , verpleegkundige-IT’er en een universitaire intensivist, uiteindelijk hun toevlucht moesten nemen tot google search en chat-GPT om te constateren dat er geen éénduidige marker was.

Maar als albumine en pre-albumine onder een bepaald niveau belandden en in sommige omstandigheden ook glucose en cholesterol, kon dat suggestief zijn voor ondervoeding hoewel toch behoorlijk aspecifiek.

Voer voor een startup om op basis van minimale diagnostische informatie een AI-algoritme te ontwikkelen dat je schaal van ondervoeding bepaalt, liefst continu op opvolgbaar op je Apple-watch.

Als het maar niet, net zoals Ozempic, gecapteerd wordt door een niet-bedoelde doelgroep en zo een kweekvijver wordt voor eetstoornissen.

 

Willow had de prestigieuze meeting over “het gebruik van data in de gezondheidszorg” in het Alfred Medical Center, uitgekozen om een eerste artikel te schrijven voor “The Australian “wat we bij het verschijnen dan ook integraal zullen weergeven.


In het Belgian Beer Café die avond werd minister Diependaele omringd door zwartgele Vlaamse vlaggetjes.


Hij gaf er een inspirerende samenvatting van de highlights van de missie.

Daarna bedankte hij de medewerkers van Flanders Investment Trade waarbij hij het blijkbaar aan de Voka Health groep overliet om hun coördinator Roel te bedanken.

Dat deden ze dan ook met een passende hommage :

 

 

Roel,

 

Je vervulde een onmisbare rol bij het organiseren van ons recente bezoek aan Australië, en het is een eer om je bijdragen even te benadrukken.

 

Een van je opvallende eigenschappen is je gave om mensen samen te brengen.

Je bent niet alleen een verbinder;

Je bent een architect van relaties.

Je hebt moeiteloos bruggen geslagen tussen onze Belgische delegatie en onze Australische partners, wat een sfeer van samenwerking en kameraadschap creëerde die zowel productief als hartverwarmend was.

 

Daarnaast was je een logistiek genie.

Je innovatieve gebruik van WhatsApp als communicatiemiddel was briljant.

Dankzij jou waren we altijd op de hoogte, van last-minute wijzigingen in het schema tot reisupdates, en dit zorgde ervoor dat onze reis vlekkeloos verliep.

 

Maar het draait niet alleen om logistiek en technologie

Je charisma en oprechte interesse in mensen schijnen door.

Je zorgde ervoor dat we geen toeristen waren, maar goodwill-ambassadeurs, door verbindingen te leggen met de lokale gezondheidsgemeenschap en van elkaar te leren.

Je gave om professionele interacties om te zetten in oprechte vriendschappen is werkelijk bijzonder.

 

In essentie zijn we buitengewoon dankbaar dat je deel uitmaakt van ons netwerk

Je bent meer dan een organisator;

Je bent een katalysator voor positieve verandering, een meester in het bouwen van bruggen en een vriend.

Daan, bedankt voor je inzet.

We kijken uit naar meer avonturen en samenwerking.

 

 

Nora en Bert dronken nog een laatste glas Australische sauvignon in een restaurant met Japanse kelners dat gespecialiseerd was in Scandinavische gerechten.



Dan deed Melbourne zijn glinsterend nachtkleed aan, het laatste voor de “Mission crew”.

 



Vrijdag 26 oktober

 

Toen Bert die morgen zijn “omelet met alles erin” op het houten tafeltje achteraan zag landen, had hij “The Australian” al opengeslagen op het blad waar Willow de dataconferentie van de dag voordien had verinkt.

 

 

In het kader de Belgische Economische Missie naar Australië, vond donderdag een symposium plaats over het gebruik van data in de gezondheidszorg, in het Alfred Medical Center, onder auspiciën van de Monash University,

 

Vlaams Minister van Financiën, Matthias Diependaele benadrukte dat Vlaanderen met 3,6 procent van het bruto nationaal product toonaangevend is in Europa op het gebied van innovatie. Hij drong erop aan om data op een veilige manier in te zetten voor een betere gezondheidszorg.

 

Als voorbeeld stelde professor Helmut Butzkueven, diensthoofd Neurologie in het Alfred Medical Center, zijn initiatief voor om klinische data van bijna 100.000 multiple sclerose patiënten op een gestandaardiseerde wijze en longitudinaal te inventariseren.

Op basis van deze internationale database worden retrospectieve analyses uitgevoerd van symptomen, medicatie, interventies en medische outcomes,

Dit kan ook fungeren als alternatief voor de klassieke prospectieve klinische studies die met een dubbel blind methodologie, bepaalde behandelingen uittesten.

Maar dit laatste vraagt een voldoende grote testpopulatie, veel tijd en veel kosten, waarbij de effecten slechts binnen een beperkt tijdsframe kunnen geanalyseerd worden.

Bovendien krijgt de helft van de populatie niet de onderzochte behandeling.

 

Nora Peeters gaf een presentatie over haar multicentrische gegevensverzameling bij MS-patiënten tijdens de COVID-19-epidemie in 2020.
Reeds 3 maanden na de start, toonden haar bevindingen aan dat MS-patiënten geen significant groter risico liepen op ernstige COVID-19.

Ze kreeg hierbij felicitaties van Hare Majesteit Prinses Astrid.


Met de vernietigende “data branches” van de laatste jaren in mind, deelde professor Bart Preneel, van het departement Electrical Engineering van de KU Leuven verschillende methoden van encryptie zodat medische data niet zo maar kunnen gehackt worden in de Cloud maar op een veilige manier worden opgeslagen en geanalyseerd.


Tot slot sprak professor Bart De Moor van de KULeuven over het initiatief Athumi (Flanders Data Utility Company) waarbij databestanden van de Vlaamse Overheid (bijvoorbeeld diploma’s, adres gegevens, vaccinatiegraad…)  kunnen worden ontsloten voor allerlei toepassingen al dan niet door commerciële bedrijven (“data-user”).

Bijzonder is dat al deze gegevens worden beheerd door de burger zelf (“data-owner”) die zijn toelating dient te geven voor gebruik van een bepaald type informatie en binnen een bepaalde tijd tijdspanne.

Een voorbeeld zou kunnen zijn het matchen van competenties van burgers met vereisten van openbare vacatures.

 

In het panelgesprek werd door de Australische datawetenschappers gevraagd hoe de Belgen hun overheid hadden kunnen overtuigen om zoveel te investeren in management van big data.

Prof. De Moor benadrukte hierbij de return on investment van een uniforme, toegankelijke en veilige data-opslag en analyse.

In de marge van de discussie over beveiliging van data gaf hij aan dat het vreemd was dat 70% van de respondenten in een peiling, aangaf dat ze privé firma’s zoals Google en Facebook niet vertrouwen over wat ze met hun data doen maar toch blijken ze massaal op de sociale media aanwezig.

 

“Het is duidelijk dat een samenwerking tussen overheid, wetenschap en de samenleving noodzakelijk is om een betere toekomst voor de gezondheidszorg te garanderen." besloot Chat GPT.”, besloot chat GPT.

 

 

Het was na de middag toen Bert met enige tegenzin toch zijn commitment vervulde om de sessie over “The Adademy-Industry Nexus” te volgen hoewel hij bij inschrijving het thema had verward met Nexuz, het elektronisch medisch dossier van het UZ Leuven/CGK consortium.

Het waren veel grote woorden met veel intenties en veel cijfers om aan te tonen hoe belangrijk KULeuven en de Universiteit van Melbourne wel waren.


Maar het werd even stil toen de topman van de KUL-onderzoekploeg net na deze succesdia, tijdens zijn lezing bleef haperen, zelfs muisstil tot er terug beweging kwam in zijn stembanden na een glas water.

Het elan was gebroken, de sessie dobberde verder.

 

Op de terugweg naar het hotel werden Willow en Bert in Melbourne Chinatown aangeklampt door Chinese dissidenten die het terreurbewind van Beijing aan de kaak wilden stellen.



Willow verwees naar een interview met een Russische dissident die al veel had doorgemaakt en opriep tot mensen in het westen : “Het is misschien niet nodig dat je je leven riskeert of gevangen gezet wordt of voortdurend in angst leeft of grote betogingen organiseert of eraan deelneemt maar als je binnen je veilige context iets klein kan doen voor mensen in verdrukking, zou je dat dan toch niet overwegen?”

Na enige aarzeling tekende Bert de petitie met pen op papier want als het elektronisch was geweest, lag zijn naam nu al zwart omcirkeld op het bureau van Xi Jinping (wat na het publiceren van deze blog ook wel het geval zou kunnen zijn…)

 

De gestyleerde, soms grillige en excentrieke skyline van Melbourne boog zich als een veelkleurig scherm over hun stap,



doorsneden door de duurzame stroom die deze trip in zijn geheugen verankerde als een stukje Tao naar een betere gezondheidszorg in een betere wereld.